Het is misschien niet verrassend dat ik geen populair kind was. De simpele waarheid is dat andere kinderen mij niet begrepen, en ik begreep hen niet. Het leek wel alsof iedereen een gebruiksaanwijzing voor het leven had gekregen, behalve ik. Ik had het geluk niet gepest te worden, maar voelde me wel ontzettend onzichtbaar. Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken. Mijn levensreis heeft simpelweg zijn eigen unieke obstakels gehad, zoals zoveel anderen dat ook op een meer of mindere manier hebben ervaren.

Terugkijkend, zou het nuttig zijn geweest als iemand mijn "verschillen" had opgemerkt. Afgezien van het label 'hoogbegaafd' en het feit dat ik zelfstandig door het curriculum van de school mocht werken en mijn ouders werden aangemoedigd om mij een klas over te laten slaan, werd er geen verdere ondersteuning geboden en werd er nooit een diagnose gesteld. Tenslotte waren mijn cijfers uitstekend en veroorzaakte ik geen overlast in de klas. Achteraf gezien had ik echter alle symptomen van depressie, angst en neurodivergentie.

Eind 2021, kort nadat ik na tien jaar in het buitenland te hebben gewoond weer terug naar mijn geboorteplaats verhuisde, kreeg ik mijn ADHD-diagnose. Dit zette een rouwperiode in gang, een rouw om het leven dat had kunnen zijn. Ik doorliep de vijf fasen van rouw en begon uiteindelijk aan mijn reis naar een doelgericht leven. Langzaam ontdekte en herontdekte ik delen van wie ik ben. Ik had nooit kunnen voorspellen hoezeer de diagnose elk aspect van mijn leven zou beïnvloeden. Het is zeker een bewogen tijd geweest, soms pijnlijk, maar altijd bevrijdend.